Terapistim ve Ben

    Terapiye başladım çünkü artık başka bir seçenek bulamadım. 

    Terapi'ye başladım ve bir veda mektubu yazmam gerekiyor. Ve ben asla o mektubu biteremiyorum. Unuttuğum, sövmediğim hiç bir şey kalmasın istiyorum diyorum ama, aslında alttan alta veda'da edemiyorum. Galiba Stockholm sendromu ve travma sonrası stres bozukluğu yaşıyorum. Gerçi travma sonrası stres bozukluğu daha büyük olaylar için kullanılıyor. Ölüm gibi. Zaten öyle bir şey olmuyor mu? 

     Bu mektuba gelene kadar neler yaptım neler? Oturdum cenaze töreni olduğunu beynimde kurguladım. Bir güzel gömdüm. Çünkü artık beynimin böyle bir şeye inanırsa kabullenmem de kolay olur gibi geldi. O anlık iyi bir deneyimdi. 5 dakika içerisinde son buldu. Eşyalarını atmam, resimlerini silmem gerekiyormuş, asla yapmıyorum ama bu aslında onunla alakalı değil, ben 20 sene önceki resimleri de saklarım. Bir anlam olarak değil, hayatımın bir parçası olarak. Gerçi böyle bir insanın hayatımın büyük bir parçası olduğunu hatırlamak isteyecek miyim onu da hiç bilmiyorum. 

     Bir yas sürecine giriyorum, on dakika sonra inkar. Ama bir türlü kabullenmeye geçemiyorum sanırım. Kabullendiğimi sanıyordum, arada bir kabul de ediyorum gibime geliyor ama galiba etmedim ve edemiyorum. Bu ruh halinden bazen asla kurtulamayacağımı düşünüyorum mesela. Oturup kızlarla yazışmalarını izliyorum, bir kaç kıza aynı dakikalar içinde yanlamalarını okuyunca içim rahatlıyor ama sonra gidip bir kızın resmini beğendiğini görünce içim parçalanıyor. 

     Bir şeyi kabul etmem ve etmemiz gerekiyor. Bunu bize o/onlar yapmıyor, buna biz izin veriyoruz. Bakmaz etmezken aman tanrım ya ne kadar mutlu bir insandım. 

     İyi giderken nasıl bu kadar düştüm onları anlatayım. Ben bu oyunlara geldim siz gelmeyin en azından. 

     Bundan bir kaç hafta önce bu gitti  bir tweet'i favorilerine aldı. Ama ciğerini biliyorum direk bana. "Aptal kız gelsin baksın da üstüne alınsın" diye o tweet favorilere eklendi. Ben düştüm mü oyuna? Tabi ki. 

     Sonra yılbaşı oldu. Ortak arkadaşımız benimle bir resmini koydu geldi onu beğendi. Yedim mi? Tabi ki. 

     Bugün gittim bir tweet atayım dedim. İki kelime yeterli yazıp göz kırpan surat koydum. Benim orada demek istediğim alt anlam "siktir git" olsa da sanki "seni seviyorum" gibi anlaşılmış olacak ki olaylar tuhaflaştı. Sonra benim çook eski bir arkadaşımda bunu beğenilerine almış. Normal bir arkadaşım. Ay sen benimki hiç resim paylaşmaz etmez 3 ay sonra resim koy. Altına yazdığı yorumlar "güzel kızlar eklesin" "güzel kızları anında geri takip" Ulan sen nasıl bir moronsun ya? Bunu önceden de test etmiştim kalabalık bir arkadaş grubu olarak story koyduktan sonra ertesi günü nefes almadan story koymuştu. Story özelliği geldiğinden beri kaç kere koydu derseniz belki dört kereydi. Ama o gün sabahtan akşama kadar 4 tane koydu. Bununla baş edemeyeğimi anlamış olmakla beraber işin içinden nasıl çıkacağımı da bilemiyorum. Biliyorum ama uygulayamıyorum. 

     Artık ne olursa olsun bir şekilde bu işi yapmayacağım. Artık bakmayacağım. Çünkü başka bir şansım yok, ya hayatımı hiç konuşmayacağım bir adama adayacağım, yada kendimi kurtaracağım. Başka bir seçeneğim yok. Bundan sonra bu alışkanlıklarımı kıracağım. Bakmak istediğimde gerekirse evde telefonu bırakıp çıkıp gideceğim. Bir kere başardım bir kere daha yapmak zorundayım. Onun kadar kalpsiz bir insana verecek tek bir saniyem bile olmamalı artık. Belki bu kadar iddialı konuşmam bile bir gelişmedir.